Οι “Ταβέρνες” ήταν πέτρινες μεγάλες αποθήκες κρασιού που χτίστηκαν στον Κάμπο της Σάμου για την εξυπηρέτηση του οινεμπορίου της περιοχής. Εκεί οι αγρότες πουλούσαν τα προϊόντα τους σε εμπόρους και μεσίτες κατά τα χρόνια της τουρκικής Ηγεμονίας της Σάμου. Πρόκειται για πέτρινα και ογκώδη κτίρια, του 19ου κυρίως αιώνα, με ύψος περίπου 6 μέτρων και κεραμοσκεπές. Τα παράθυρα στα υψηλότερα σημεία των οικημάτων εξασφάλιζαν συνθήκες εξαερισμού των χώρων για την καλύτερη συντήρηση των οινικών προϊόντων.
Στη Σάμο επιλέγονταν για το χτίσιμο των «ταβερνών» παραθαλάσσιες κυρίως περιοχές ώστε η θαλασσινή αύρα να εξασφαλίζει καλύτερες συνθήκες διατήρησης των οίνων.
Τα προϊόντα  και κυρίως τα σταφύλια και το κρασί συγκεντρώνονταν στις πλησιέστερες “ταβέρνες”, αλλά και στον μικρό, αλλά πολύ εύφορο, κάμπο των Βουρλιωτών, όπου τα μετέφεραν οι γεωργοί με υποζύγια μέσω των παλιών μονοπατιών. Ένα παλιό μονοπάτι από αυτά που σώζονται σε καλή κατάσταση οδηγούσε από τις  Μανωλάτες στις Μαργαρίτες, στις Βαλεοντάδες, στον Άγιο Κωνσταντίνο κι από εκεί παραλιακά στις “Ταβέρνες” του Κάμπου. Ταβέρνες υπήρχαν και στους οικισμούς Μαργαρίτες, Βαλεοντάτες και αργότερα και στον παραθαλάσσιο οικισμό του Αγίου Κωνσταντίνου.
Οι ταβέρνες διατήρησαν τη χρήση τους μέχρι τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια και στη συνέχεια είτε ερειπώθηκαν, είτε πέρασαν στην ιδιοκτησία του Οινικού Συνεταιρισμού της Σάμου και μετατράπηκαν σε χώρους φορτοεκφόρτωσης οίνου, καταστήματα γεωργικών ειδών (σε Βαθύ και Καρλόβασι) και στο Μουσείο Οίνου του ΕΟΣ Σάμου στο Μαλαγάρι.
Ο όρος «ταβέρνα» («taberna») φαίνεται να έχει τις ρίζες του στα χρόνια της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας. Στην ελληνική οινική παράδοση έχει συνδεθεί με το κρασί ως τόπο συγκέντρωσης και από εκεί εμπορίας του. Στη συνέχεια, πέρασε στην σύγχρονη ελληνική γλώσσα ως χώρος κατανάλωσης κρασιού συνοδεία πρόχειρου φαγητού.