Το κρασί της Σάμου αναφέρεται συχνά στην ελληνική λογοτεχνία καθώς και σε βιβλία νεοευρωπαίων λογοτεχνών, όπως η πολυδιαβασμένη Μαργκερίτ Γιουρσενάρ:

«Το κρασί, μας μυεί στα ηφαιστιακά μυστήρια του εδάφους, στα κρυμμένα ορυκτά πλούτη: Μια μεσημεριανή κούπα από Σαμιώτικο κρασί κάτω από τον ήλιο, ή ένα χειμωνιάτικο βράδυ που βρίσκεται κάποιος σε μια κατάσταση κούρασης, επιτρέπει άμεσα να νιώσεις στο διάφραγμα, τη ζεστή ροή του, την ξινή και καυτή εξάπλωση κατά μήκος των αρτηριών μας… είναι μια ιερή σχεδόν αίσθηση, ενίοτε πολύ δυνατή για το ανθρώπινο κεφάλι…» («Les Memoires d’Hadrien», μυθιστόρημα)

Ακόμη ο Γιώργος Βέης, βραβευμένος συγγραφέας και πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, γράφει στο βιβλίο του «Παντού», το παρακάτω απόσπασμα με τίτλο «Πύργος Σάμου»:

“Κουφόβραση δωρεά, οι πευκοβελόνες ρίγη νιώθεται αμέσως, αρκεί η πρώτη ανταύγεια του μεσημεριού να πέσει πάνω σε κάθετη πέτρα ρεματιάς, τότε, μ’ ένα φύσημα κρυφού καιρού αρχίζουν να σέρνονται όλο και πιο κοντά μας όλες μαζί, το ξέρεις από την αρχή βέβαια, για μας έρχονται, ψυχές θα ’ναι ή μήπως από την κάτω χώρα λέξεις με νόημα άλλης αλήθειας να μας σώσει μέσα στο φως αυτής της αξόδευτης ώρας χωρίς λυγμούς ή μαγγανείες, επιτέλους δικές μας στιγμές σαμιώτικες, ποτισμένες κρασί της σοφίας, ραντίζει τη γη μέχρι να σταματήσει ο κόσμος σ’ ένα φιλί αναγέννησης, τόλμης για τα χαμένα αγαθά των σωμάτων, τα κλεμμένα…”

Τέλος, ο Ναπολέων Λαπαθιώτης, που είχε εξαιρετική εποπτεία της λογοτεχνίας της εποχής του, κατά καιρούς διάλεγε σύντομα πεζά από την παγκόσμια λογοτεχνία, τα μετάφραζε και τα δημοσίευε σε εφημερίδες. Από τους «Μίμους» του Σβομπ μετέφρασε ένα απόσπασμα με τίτλο «Λήκυθος», ή «Της Σάμου το κρασί», που αναφερόταν σε μια ιστορία για τον Τύραννο Πολυκράτη και το Σαμιώτικο κρασί.