Η αμπελοκαλλιέργεια στο νησί της Σάμου περιλαμβάνει τις βασικές ακόλουθες εργασίες:

• Το «στρεμμάτισμα», δηλαδή η προετοιμασία του χωραφιού ώστε να μαλακώσει και να μην έχει πέτρες προκειμένου να είναι έτοιμο να δεχτεί τα νέα αμπέλια.
• Το «φύτεμα». Τον Απρίλη ο καλλιεργητής σκαλίζει το χωράφι και φυτεύει τα κλήματα της προηγούμενης χρονιάς. Ο «φυτιαστής» κάνει τις τρύπες, έπειτα περνάει μια εργάτρια και αφήνει ένα κλήμα, στη συνέχεια ξαναπερνάει ο «φυτιαστής» και φυτεύει το κλήμα, διαμορφώνει τον χώρο και ρίχνει το πρώτο νερό.
• Το «μπόλιασμα». Πρόκειται για μία διαδικασία που γίνετε τον επόμενο μήνα, το Μάρτιο. Τα άγρια κλήματα που φυτευτήκαν πέρυσι «μπολιάζονται» με ό,τι είδος ήμερο σταφύλι θέλουμε. Για το μπόλιασμα χρειάζονται τα μπόλια, αμπολιαστήρι (σουγιάς), σμίλα, ψαλίδι και ψαθί. Το μπόλιασμα είναι δύο ειδών το «παλούκι» και η «πένα».
• Το «κλάδεμα». Την πρώτη φορά που κλαδεύεται η «φτιά» (το καινουριοφυτεμένο και καινουριομπολιασμένο αμπέλι) κλαδεύεται στα τυφλά, κάτω-κάτω στο ήμερο, ενώ τη δεύτερη χρονιά κλαδεύεται κανονικά. Αφήνονται δυο-τρεις βέργες κλαδεμένες για να αποκτήσει το κλήμα το σχήμα που πρέπει. Το κλάδεμα γίνεται με το ψαλίδι, το κλαδευτήρι ή το πριονάκι.
• Το «σκάψιμο». Έπειτα απ’ το κλάδεμα αρχίζει το σκάψιμο των αμπελιών, το πρώτο σκάψιμο, το δεύτερο χέρι και το στρώσιμο. Το αμπέλι σκάβεται σε σειρές, όπως είναι τα κλήματα, έτσι που κάθε σειρά να είναι μέσα σε βαθύ αυλάκι.

Πιο συγκεκριμένα και πιο αναλυτικά ο Ε. Σταματιάδης κατά το 1880 περιέγραψε κατά σειρά τις  εργασίες  που αφορούσαν στην προετοιμασία της γης, στην καλλιέργεια  του αμπελιού και στην παραγωγή τού κρασιού. Αυτές ήταν:
• Το στρεμμάτιασμα,
• ζευγάρισμα,
• τρόχισμα κλιμάτων,
• εμφύτευση,
• πότισμα,
• κλάδευμα,
• πέταμα κληματίδων,
• ξελάκκισμα,
• σκάψιμο,
• αργολόγημα,
• πρώτο θειάφωμα,
• δισκάφισμα,
• δεύτερο θειάφωμα,
• τρίτο θειάφωμα,
• τρυγητός,
• σύναγμα από ηλιάστρες,
• μεταφορά σταφυλιών,
• πάτημα,
• βάλσιμο τζιπούρων στην πολύμνη
• βγάλσιμο από πολύμνη,
• παραγωγή τσίπουρου 

Όπως περιγράφει:
«Πρώτη δουλειά του αμπελουργού ήταν το “ξελάκιασμα” του αμπελιού και το “κόπρισμά” του το φθινόπωρο με χωνεμένη κοπριά. Η κοπριά  μεταφέρονταν στους αγρούς μόνον την Τετάρτη και την Παρασκευή, γιατί πιστεύονταν πως αν γινόταν άλλες ημέρες, η γη θα έβγαζε τόσο χόρτο που θα κατέπνιγε κάθε σπαρτό. ‘’Το Γενάρη, και σπανιότερα το Φλεβάρη, γινό­τανε το κλάδεμα, που απαιτούσε έμπειρο κλαδευτή. Την παλιά εποχή για το κλάδεμα χρησιμοποιούσαν μαχαίρι με ξύλινη λαβή, η λάμα του οποίου ήταν ελαφρά καμπυλω­τή και οδοντωτή. Ο κλαδευτής έπρεπε να γνωρίζει όλα τα μυ­στικά της δουλειάς του, πόσα μάτια να α­φήνει σε κάθε κλήμα και ποια κλήματα να αφαιρέσει από τον πάτο. ..Κατόπιν, το Μάρτη έπρεπε το αμπέλι να σκαφτεί. Ο σκαφτιάς έσκαβε με το διχάλι και έκανε αναχώματα ανάμεσα στις σειρές του αμπελιού….
Τον Απρίλη τα κλήματα άνοιγαν. Μετά, το Μάιο, έπρεπε να γίνει το σκάλισμα και να ισοπεδωθούν τα αναχώματα…Παράλληλα έπρεπε να γίνουν και τα θειαφίσματα με ιδιαίτερη επιμέλεια για την προστασία του αμπελιού από διάφορες ασθένειες…Θα έπρεπε να γίνει και το κορφολόγημα, ώστε να περιοριστεί η ανάπτυξη των βλαστών και να πάρουν δύναμη τα σταφύλια”.»