«Το κρασί είναι εμφιαλωμένη ποίηση» έγραφε ο Ρόμπερτ Λούις Στήβενσον. Και αυτού του είδους η «ποίηση» από την ακριτική Σάμο, έχει το δικό της όνομα: Σαμιακοί οίνοι από την ποικιλία του «Άσπρου Μοσχάτου Σάμου», με ξεχωριστά αρώματα, πολυποίκιλες γεύσεις, φρουτένιες πινελιές και μια καλοκρυμμένη αλλά έντονα απολαυστική επίγευση.

Όπως αναφέρει στα «Παιχνίδια τ’ ουρανού και του νερού» ο ποιητής της Ρωμιοσύνης Γιάννης Ρίτσος, ο οποίος πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του -υπό περιορισμόν- στη Σάμο:

«…ρώγα τη ρώγα σφίγγει το σταφύλι,
φιλί φιλί ανεβαίνει ο έρωτας.
Δυο τσαμπιά κάθονται στη φούχτα μου,
δυο πέρδικες, τριανταφυλλένια μου.
Κι ύστερα, με τον Τρυγητή, λαγούτα και ντουφέκια –
Πίνει ο πατέρας το κρασί, και το μωρό το γάλα…»

Αναφορές για το σαμιώτικο κρασί συναντάμε στο ποιητικό έργο του Λόρδου Βύρωνα: «…γεμίστε ξέχειλη την κούπα σαμιώτικο κρασί», του Σικελιανού, του Ελύτη, του Βάρναλη, του Καβάφη και του Καρυωτάκη:

«…Θα πάω προς την ταβέρνα, το σαμιώτικο
που επίναμε για να ξαναζητήσω.
Θα λείπεις, το κρασί τους θα’ναι αλλιώτικο,
όμως εγώ θα πιω και θα μεθύσω…»

(Κ. Καρυωτάκης, « Σε παλιό συμφοιτητή»)

Ο Κ. Π. Καβάφης στο ποίημά του «Έμπορος Αλεξανδρεύς», γραμμένο το 1893 αναφέρει: «Μετά τον πλούν, διψά Σάμιον η ψυχή». Η έννοια του καβαφικού «Σάμιος» είναι ευγενής οίνος από ευγενή ποικιλία αμπέλου, όπως γράφει στα κείμενά της η Δρ. Σταυρούλα Κουράκου, υπογραμμίζοντας πως «ο Καβάφης παίζει σε αυτό το ποίημα με το χρόνο. Οίνο Σάμου έπινε ο ίδιος στην Αλεξάνδρεια και επρόκειτο για μοσχάτο υψηλόβαθμο κρασί, υψηλής ποιότητας…»