Samos halkının yüzyıllar boyunca ev ekonomisinin temel dayanağı üzüm yetiştiriciliği olmuştur. Günümüzde bile hala, verimli ve bereketli asma birçok önemli mahsul vermektedir: Üzümlerinden şıra, şarap, uzo, tsipouro (Samos lehçesinde “soumo” olarak adlandırılır) ve sirke üretilmektedir. Moshato üzümleri aynı zamanda yenilebilirdir, ayrıca geçmişte kuru üzüm olarak değerlendirilmiştir.

Şıradan çeşitli tatlılar yapılmaktadır (moustalevria, moustokouloura, moustokidono, petimezi vs.).

Asma yaprakları pirinç ve ıtriyat ile doldurulur (Samos lehçesinde “yaprakia” olarak adlandırılır) ve aile sofralarında tüketilirdi. Haşlanmış filizlerden güzel mezeler yapılırdı.

Samos asmasının dalları yakacak olarak kullanılırdı, geçmişte ilahi ayinlerde tütsü için kullanılan “kömür” yapımında da asmanın dalları kullanılmıştır.

Üzüm posası, aranan bir hayvan yemi olmuştur, aynı zamanda damıtık ürünlerin üretimi için de bir ham maddedir.

Bir önceki yüzyıla kadar dahi, her aile asmadan beslenirdi ama aynı zamanda “uygulamalı” bir ev ekonomisi biçiminde asmadan elde edilen her şeyden en iyi şekilde yararlanırdı.

Nesillerin birbirini takip etmesinde bile her “ev sahibi” için üzüm bağının en gerekli şey olduğu ortak bir anlayış olmuştur. Ailenin dayanağı ürettiği şaraptı. Kooperatif kurulmadan önce şıra için bir tüccar ile anlaşılır ve satılırdı. Tüccarlar genelde ihracat için aracılardı, aynı zamanda üreticinin evinin bakımı için üretimden geri ödenen yıllık bir krediyi devam ettirerek temel malzemeleri temin ettiği bir “yerel ve ithal” ürünler dükkanları da vardı. Genellikle hava koşulları elverişli değilse ya da “hastalık” baş göstermişse borç bir sonraki yıla devredilirdi. Tüccar borca faiz eklerdi ve bağın elden gitme riski de vardı.